YAKIN DA
Görünürdeki dost ihtimali azaldığında veya tamamen kaybolduğunda, görülemeyen, henüz görünmemiş dosta ihtiyacın şiddeti yükseliyor.
Yalnızlık illetini doğuran dünyevî hedeflerdir.
İsmet Özel’in Kendi Sesinden Şiir Derlemesi |30 Şiir|
30.05.2024
Gâiblerden bir ses geldi: Bu adam,
Gezdirsin boşluğu ense kökünde!
Ve uçtu tepemden birdenbire dam;
Gök devrildi, künde üstüne künde…
Pencereye koştum: Kızıl kıyamet!
Dediklerin çıktı, ihtiyar bacı!
Sonsuzluk, elinde bir mavi tülbent,
Ok çekti yukardan, üstüme avcı.
Ateşten zehrini tattım bu okun.
Bir anda kül etti can elmasımı.
Sanki burnum, değdi burnuna “yok”un,
Kustum, öz ağzımdan kafatasımı.
Bir bardak su gibi çalkandı dünya;
Söndü istikamet, yıkıldı boşluk.
Al sana hakikat, al sana rüya!
İşte akıllılık, işte sarhoşluk!
Ensemin örsünde bir demir balyoz,
Kapandım yatağa son çare diye.
Bir kanlı şafakta, bana çil horoz,
Yepyeni bir dünya etti hediye.
Bu nasıl bir dünya hikâyesi zor;
Mekânı bir satıh, zamanı vehim.
Bütün bir kâinat muşamba dekor,
Bütün bir insanlık yalana teslim.
Nesin sen, hakikat olsan da çekil!
Yetiş körlük, yetiş, takma gözde cam!
Otursun yerine bende her şekil;
Vatanım, sevgilim, dostum ve hocam!
Aylarca gezindim, yıkık ve şaşkın,
Benliğim bir kazan ve aklım kepçe.
Deliler köyünden bir menzil aşkın,
Her fikir içimde bir çift kelepçe.
Niçin küçülüyor eşya uzakta?
Gözsüz görüyorum rüyada, nasıl?
Zamanın raksı ne, bir yuvarlakta?
Sonum varmış, onu öğrensem asıl?
Yalvardım: Gösterin bilmeceme yol!
Ey yedinci kat gök, esrarını aç!
Annemin duası, düş de perde ol!
Bir asâ kes bana, ihtiyar ağaç!
Uyku, kaatillerin bile çeşmesi;
Yorgan, Allahsıza kadar sığınak.
Teselli pınarı, sabır memesi;
Size şerbet, bana kum dolu çanak.
NECİP FAZIL KISAKÜREK / ÇİLE
Üstâd Necip Fazıl Kısakürek – 10 Şiir Birarada
Abdurrahim Karakoç / 1932 – 2012
Uğur Işılak – Duy Bu Seydayı
Niyâzî-i Mısrî / 1618 -1694
Uğur Işılak – Ben Sanırdım
Orhan Seyfi Orhon / 1890 – 1972
Uğur Işılak – Büyü
Karacaoğlan / 1606 – 1680
Uğur Işılak – Tel Yerine (Söz: Karacaoğlan Beste: Uğur Işılak)
Her şair aşıktır. Kimisi çeşme başında güzele, kimisi kırlarda gelinciğe, kimisi bahçelerde hanımeline, güllere, dağ başında şakayık çiçeğine, morsalkıma… Derviş Yunus’un dediği gibi “Aşıklar ölmez ölen hayvan imiş”. Şairler ölmez şiirlerini okuyanın yüreğinde bir sızı olsa da yaşarlar. Şairler, tenhalarda, gecenin koyu karanlığında ya da herkesin ortasında kalabalıklarda yapayalnız kendi dünyasında. Her şairin kanayan bir yarası vardır. Bir hıçkırık düğümlenir gözleri nemlenir şöyle doyasıya bağıra çağıra ağlayamaz. İçindedir onun feryadı, figanı, tüm acı ve sızıları.
Dizelere sıkıştırıverir bazen bir iki kelime. Bazen düzene, bazen düzensizliğe kızar. Bazen açığa vurur, bazen mısralara serpiştiriverir bir kaç kelime dayanamayıp yapılanlara şairler. Bazen akıbeti olur yazdıkları, bazen akıbetinden olur yazdıklarıyla. Bir şiirle taht kurduğu gönülden bir kelime ile sürülür, sökülüp atılır. Dilden sürülür, gönülden sürülür, bakarsın memleketinden sürülür. Daha bir hasret kokuludur mısraları. Gece gündüz olur. Kıvrımlı Anadolu bozkırını aşıp fakir bir kasabaya düşer yolu. Bazen bir adaya, bazen uzaklara çok uzaklara ve bazen karanlık odalara.
Şairler hisli bir okyanus, bir cümle ile tanıdığımız. Bazen anlayamadığımız. Yalnızlığa mahkûm çileli bir yaşam… Hiç bir şair rahat bir hayat sürmemiştir. Sürdüyse de şairliğinden ödün vermiştir. Şair Nesimi tam bu noktaya parmak basmıştır “Zahidin bir parmağın kessen dönüp Hakk’dan kaçar gör bu miskin aşıkı ser-pa soyarlar ağlamaz” diyerek. Kargalar bülbülden ne anlar ses sestir onun için hatta gür çıkan ses daha makbuldür onlarda. Bir şair susar şiirleri konuşur onun yerine. Bir şair susar en güzel şiirini yazmamıştır henüz. Bir şair susar masumiyetiyle. Kargalar ötmeye başlar. Bir dönemi anlamak için o dönemdeki şairin hassas tartısına bakın. Geleceği okumak için geçmişe bakın. Şairler ne kadar çok incinmişse halkta incinmiştir.
HASAN KARATAŞ